รีวิวหนัง Elvis (2022) เอลวิส ภาพยนตร์เรื่องนี้เปิดตัวในปี 1997 “พันเอกทอม พาร์คเกอร์” (ทอม แฮงค์ส) ทรุดตัวลงในบ้านของเขา เขาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ขณะที่เขานอนตาย สำนักข่าวต่างจำได้ว่าเขาเป็นคนโกหก คนโกง และคนหลอกลวง “ปาร์คเกอร์” เองเริ่มเล่า เขารับทราบว่าแม้หลายคนจะวาดภาพเขาเป็นวายร้าย แต่เขากลับคิดว่าตัวเองเป็นคนที่มอบราชาแห่งร็อกแอนด์โรลให้โลก “เอลวิส อารอน เพรสลีย์” (ออสติน บัตเลอร์)ย้อนกลับไปที่ลาสเวกัสในปี 1970 ที่
โรงแรมอินเตอร์เนชั่นแนล “เอลวิส” แทบจะยืนไม่ไหว โดยผู้ติดตามของเขาจุ่มศีรษะลงในน้ำเย็นจัดเพื่อให้เขาลุกขึ้นยืน “ปาร์คเกอร์” ปรากฏตัวและประกาศว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเอลวิสสามารถขึ้นไปบนเวทีนั้นได้ แม้จะมีความวุ่นวาย แต่ “เอลวิส”ก็สามารถลุกขึ้นและแสดง “An American Trilogy” ให้กับฝูงชนที่ประหลาดใจได้ ขณะที่ “ปาร์คเกอร์” เล่าต่อ เขาก็เห็นเขาเดินผ่านคาสิโนที่ว่างเปล่าเพียงลำพัง ร้านข่าวเดียวกันที่รายงานการตายของ Parker ก็โทษเขาสำหรับสิ่งที่
เกิดขึ้นกับ Elvis แต่เขาโต้แย้งอย่างหนักแน่นต่อการเรียกร้องเหล่านั้นParker เริ่มต้นเรื่องราวของเขาในช่วงกลางทศวรรษ 1950 โดยที่เขาซึ่งเป็นผู้อพยพชาวดัตช์ที่ไม่มีเอกสาร ทำงานที่งานคาร์นิวัลให้กับ “Hank Snow” (David Wenham) “Jimmie Rodgers” ลูกชายของ “Hank” (Kodi-Smit McPhee) ปรากฏตัวพร้อมกับบันทึกที่มีเสียงแบบประเทศ ในขณะที่คนอื่น ๆ ในฝูงชนดูเหมือนจะชอบทำนองนี้ “Hank” และ “Parker” ไม่คิดว่าเพลงนั้นจะเป็นที่ต้องการของตลาดเพราะฟังดูเหมือนเพลงที่เล่นโดยชาวแอฟริกัน-อเมริกัน “จิมมี่” บอกพวกเขาว่าเพลงนี้กำลังร้องโดยคนผิวขาว และจู่ๆ “ปาร์กเกอร์” ก็เริ่มสนใจเรื่องราวจะเป็นอย่างไร ติดตามต่อได้ที่ ….